W ubiegłą sobotę 19 listopada 2022 r. w Bibliotece Publicznej w Piasecznie odbyła się piąta edycja piaseczyńskiego dyktanda. Uczestnicy byli podzieleni na trzy kategorie wiekowe, w których łącznie wzięło udział 77 uczestników. Teksty dyktand, napisane przez nauczycielki, odczytał gość specjalny, polski aktor filmowy, dubbingowy i teatralny – Artur Barciś. Przewodniczącą komisji sprawdzającej dyktanda była Edyta Marciniak-Cukiernik. Członkiniami komisji były nauczycielki – Emilia Świątkowska, Wioletta Grochowicz, Dorota Wawer, Jolanta Sierkowska, Alicja Kuźnik-Król, Monika Oksiutycz, Małgorzata Drabek-Rogawska.
Nagrody na dyktando ufundowała Biblioteka Publiczna w Piasecznie, Starostwo Powiatowe w Piasecznie oraz Gmina Piaseczno. W organizację dyktanda oraz pozyskanie sponsorów (Hotel De Silva oraz Dr Irena Eris) włączyła się radna gminy – Ewelina Wójcik.
W tej kategorii wzięło łącznie udział 18 uczestników.
W tej kategorii wzięło łącznie udział 21 uczestników.
W tej kategorii wzięło łącznie udział 38 uczestników.
I nagrodę oraz tytuł Piaseczyńskiego Mistrza Ortografii Polskiej otrzymała Barbara Perkowska.
II nagrodę oraz tytuł Piaseczyńskiego Vicemistrza Ortografii Polskiej otrzymała Katarzyna Krawczyk.
III nagrodę oraz tytuł Drugiego Piaseczyńskiego Vicemistrza Ortografii Polskiej otrzymała Ewelina Bajek-Szyk.
Zapraszamy do zapoznania się z tekstami tegorocznych dyktand. Wgląd do dyktand dostępny jest w dniach 23-30 listopada 2022 r. w sekretariacie.
„Humorzasta Katarzyna”
Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami
król Michał i królowa Halina byli monarchami.
Mieli córkę Katarzynę, która zawsze miała smutną minę.
Do pałacu różni ludzie przybywali
i poprawę humoru księżniczki zakładali.
Próżne jednak były ich starania
rumieńca na twarzy Kasi wywołania.
Mała księżniczka stała się szczęśliwa,
gdy cyrkowiec Henryk na zamek przybywa.
Próbuje zabawić Kasię różnymi sztuczkami,
które wykonuje ze swoimi zwierzętami.
Ma ze sobą pięćset mrówek, królika i trzy hipopotamy.
Jednak na smutnej buzi księżniczki nie widać żadnej zmiany.
Dopiero gdy Henryk o hulajnodze sobie przypomina,
dziewczynce nagle rozwesela się mina.
Księżniczka pojazdem jest zachwycona
i głośno się śmieje rozbawiona.
Po całym królestwie na hulajnodze podróżuje
i swój przepiękny uśmiech poddanym prezentuje.
Z zamkowej wieży hejnał zatrąbiono
i w ten sposób poprawę humoru księżniczki oznajmiono.
„Żółwik Henryk”
Żółwik Henryk spod Mrzeżyna
Każdy dzień tak rozpoczyna:
Tuż przed siódmą jest pobudka,
Gdyż do zmierzchu droga krótka.
Chwilkę po niej je trzy grzanki,
Po czym rusza na hulanki!
Ćwiczy biegi przełajowe,
Żółwik ceni życie zdrowe!
Po nich pływać chyżo lubi,
Choć z rybami wciąż się czubi.
Próżno jednak żółwia pytać
Czemuż rybek nie chce chwytać!
Po zrobieniu dwóch kółeczek
Szuka jeszcze węższych rzeczek.
Później obiad zżera żwawo
Żyć nie można samą trawą!
Po południu Henryk bieży
Na spotkania dla rycerzy.
Odbywają się pod Mławą,
Tam trenuje z dużą wprawą.
Zbrojmistrz mieszka tam prawdziwy
Który wcale nie jest chciwy!
Bardzo ważne w każdej walce
Aby sprawny mieć swój pancerz!
Po wieczerzy żółwi grupy
Polerują więc skorupy.
Z przyjaciółmi Henio mały
Podróżuje przez świat cały.
A nazajutrz pobyt skraca
I nad morze wesół wraca.
„Ballada o ponurym smoku i pięknej wiedźmie”
Niedaleko Białowieży albo może gdzieś w Chodzieży w starym zamku mieszkał smok.
Dziwak to był arcywielki, lubił tchórze i pudelki na śniadanie sobie zjeść.
Lecz samotność sprawa trudna, bywa żmudna i okrutna.
Myślał smok więc zniesmaczony: „Muszę gdzieś poszukać żony!
Tych królewien co niemiara, co i rusz wystaje z gara jakaś nóżka albo rączka,
Twarda, chuda jak z pajączka. Jak to zjeść!
Zjadłbym wiedźmę, chwacką babę, z taką miałbym tu zabawę!
Sekutnicę, bezecnicę, żmijowatą latawicę, co na miotle swojej bieży chciałbym zjeść”.
Pewna wiedźma w okolicy spokój ducha smoka głuszy, myślą wiercąc dziurę w duszy!
Tej nie może on już znieść. Co za podła herod – baba!
Wczoraj poszła w wielki las. Tam zbierała kwiat ożanki, będzie z niego plotła wianki.
Arcydzięgiel, macierzanki, liść żegawki, dzikie róże, zbierze także jeżyn krużę.
Wrzuci garść źrzałego zboża, urżnie żołądź ostrzem noża, garść żętycy wrzuci jeszcze.
Żyta sypnie garstki dwie. Cóż to będzie?! Kto to wie…Co za baba! Mięska nie!
Smok aż zadrżał widząc to. Żagwią żgnął gżegżółkę w pierze, z etażerki dwa więcierze zdjął.
Szybko piegżę w nie włożywszy, jął przyrządzać pyszny sos. Do tych dań to miał on nos.
O północy żarcie spożył, legł żarliwie na rogoży. Przewyborny był to sos.
Myśli jednak o swej wiedźmie:
„Co za wielkie ma oczyska, jakże pięknie nimi błyska!
Odcień złota i zieleni w wiedźmy oczach wciąż się mieni
Przelewany rankiem miód. Takie oczy, toż to cud.
W nich chaberki i bławatki. A figura jak dzierlatki.
Chyżo na swej miotle mknie. Wojażować ciągle chce.
Mija tafle pojezierzy, po podgórzu pięknym bieży. Podróżniczką wielką jest.
Żdżanne dobrze wiedźma zna, bo tam siostrę swoją ma. Cóż, nieładna siostra jest.
Znany jest jej Helu kawał- tam to sabat i zabawa.
Lubi Tatry i Podhale i nie gardzi nawet wcale Lubelszczyzną też.
Murzasichle, Międzybrodzie – tam bywała kiedyś co dzień”.
Dobrze o tym smok już wie! Taką wiedźmę właśnie chce!
Projekt jest realizowany w ramach programu 2.1 E-usługi, Poddziałanie 2.1.1 E-usługi dla Mazowsza, typ projektów Informatyzacja bibliotek, w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Mazowieckiego 2014-2020.
